Het schild van vrouwtjes is rond tot ovaalvormig en doorschijnend wit van kleur met een lichtbruin centrum. Het schild van mannetjes is kleiner, duidelijk langgerekt en wit van kleur met lengteribbels. Vaak zijn witte, wollige draden aanwezig, waardoor verwarring ontstaat met wolluizen, maar ook deze schildluis produceert geen honingdauw. Mannetjes en vrouwtjes zitten vaak gescheiden in groepjes op het gewas. Vrouwtjes produceren 20 tot 400 eieren, meestal continu gedurende een aantal weken, totdat ze dood gaan. Eieren worden onder het schildje gelegd en sommige soorten baren jongen. De eerste stadium nimfen komen uit en kruipen onder het schild vandaan. Zij kunnen zich lopend verplaatsen. Gedurende enkele uren tot dagen verspreiden zij zich over de plant en zoeken een plek om zich te vestigen. Na de eerste keer vervellen, verliezen ze hun poten. Na de vervelling in het tweede vrouwelijk nimfenstadium plakt het huidje van het vorige stadium aan het bestaande huidje vast en dit vormt het begin van het schildje. De ontwikkeling tot volwassen schildluis duurt 50 dagen voor vrouwtjes en 33 dagen voor mannetjes.

Schade en verspreiding Diaspis schildluis

Directe schade ontstaat door het opzuigen van plantensap. Bij onttrekking van grote hoeveelheden plantensap, remt dat de groei en ontwikkeling van de plant. Dit kan, soms pas in extreme situaties, leiden tot blad-, bloem- of vruchtval, maar ook tot sterfte van twijgen en takken en soms de gehele plant. Bij het aanprikken van de plant injecteren schildluizen met hun speeksel toxische stoffen, waardoor gele, rode of bruine vlekken op bladeren en vruchten ontstaan. Dit kan uiteindelijk leiden tot het afsterven van het blad. Schildluizen produceren geen honingdauw. Verspreiding van de schildluis gebeurt door de crawlers die zich lopend verplaatsen naar andere delen van de planten. Crawlers kunnen ook door de wind verspreid worden.