Appelbloedluis herken je doorgaans aan een witte, pluizige wolmassa tussen de boomtakken. Het lichaam van de volwassen appelbloedluizen is echter paarsbruin van kleur en ongeveer 1,8 millimeter lang. Bij kapotwrijven wordt de bloedrode kleur zichtbaar. De sifonen zijn zeer kort en bijna niet te zien. De zuigsnuit is tenminste even lang als het lichaam. De luizen zuigen alleen aan jonge twijgen, niet aan bladeren. Het lichaam van de bloedluizen die boven de grond leven is met lange, wolachtige, uit was bestaande haren bedekt. Larven hebben een langgerekt lichaam met een bleekgrijze tot roodbruine kleur en produceren tijdens hun ontwikkeling een blauwachtig-witte was. Ook de bruinpaarse eitjes zijn met een waslaagje bedekt. De appelbloedluis overwintert als larve op de wortels van de waardplanten, één tot twee meter onder de grond. Bij zachte weersomstandigheden kunnen de larven ook bovengronds op beschutte plaatsen overleven.

Bij grote populaties overwintert de appelbloedluis als ei in bastscheuren. Van maart tot april baren de ongevleugelde vrouwtjes levende nimfen. Een vrouwtje kan tot aan de herfst wel 100 tot 120 larven baren. Alleen als de kolonie te groot wordt ontstaan er, meestal vanaf juli, gevleugelde vrouwtjes die uitvliegen en een nieuwe kolonie stichten. Per jaar komen 10 tot 12 generaties voor.

Schade en verspreiding Appelbloedluis

Het zuigen van de appelbloedluis veroorzaakt galvorming en houtige uitgroeisels (bloedluiskanker). Door deze misvormingen kan de boom gevoelig worden voor schimmelinfecties. Een zware aantasting van de wortels door ondergronds levende luizen kan afsterving van de wortels veroorzaken, hetgeen tot verminderde groei en zelfs het afsterven van jonge bomen kan leiden. Door honingdauwproductie kunnen de vruchten kleverig worden. De jonge larven zijn zeer actief en kunnen vanaf de wortels naar de bovengrondse delen lopen en omgekeerd. Ze kunnen ook door de wind of door andere dieren verder verspreid worden.